Ah, Instagram. Het sociale platform waar iedereen en hun oma een plekje lijkt te willen veroveren. Van professionele influencers tot je buurman die net een nieuwe kat heeft geadopteerd, iedereen is bezig met het verzamelen van likes en instagram meeste volgers. Het lijkt wel alsof het aantal volgers een soort maatstaf is geworden voor je sociale status. Maar waarom eigenlijk? Wat is die drang om steeds maar meer volgers te willen? Misschien komt het door die kleine dopamine-boost die we krijgen van elke nieuwe like, of misschien willen we gewoon een beetje erkenning in deze grote wereld.
Je ziet ze overal, mensen die hun hele leven lijken te wijden aan het perfectioneren van hun Insta-feed. Elk plaatje moet kloppen, elke filter moet precies goed zijn. Het kan bijna vermoeiend zijn om te zien hoeveel moeite sommige mensen erin steken. Maar ja, wie wil er nou geen perfecte feed waar iedereen jaloers op is?
Perfecte plaatjes, perfecte levens?
En daar begint het probleem eigenlijk al. Die perfecte plaatjes geven ons vaak de indruk dat die mensen ook perfecte levens hebben. We vergeten dat Instagram maar een klein stukje van iemands leven laat zien. De mooie plaatjes en vrolijke momenten komen voorbij, maar de minder mooie dingen blijven vaak verborgen. Het is een beetje alsof je alleen de hoogtepunten van iemands leven ziet zonder de dalen erbij.
Die druk om altijd maar mooi en perfect te zijn kan behoorlijk zwaar wegen. Vooral voor jongeren die nog bezig zijn met hun eigen identiteit en zelfbeeld. Het constante vergelijken met anderen kan leiden tot onzekerheid en zelfs depressie. Want zeg nou zelf, wie kan er nou echt altijd perfect uitzien?
De druk van altijd mooi zijn
Het lijkt wel alsof er een ongeschreven regel is dat je er altijd op je best uit moet zien op Instagram. Mensen besteden uren aan het zoeken naar de juiste hoek, het perfecte licht en de beste filter. En dan hebben we het nog niet eens over de bewerking achteraf! Het resultaat is een foto die misschien wel prachtig is, maar vaak ook ver verwijderd van de realiteit.
Het ironische is dat juist die perfectie ervoor zorgt dat we ons minder goed voelen over onszelf. Want hoe kun je jezelf ooit meten aan iemand die zijn of haar foto’s urenlang heeft bewerkt? Het is een vicieuze cirkel waarin we blijven streven naar iets wat eigenlijk onbereikbaar is.
Vergelijken is vermoeiend
We doen het allemaal: vergelijken. We zien iemand anders met meer volgers, mooiere foto’s of spannender leven en denken: waarom heb ik dat niet? Maar dat constante vergelijken kan ontzettend vermoeiend zijn. Het haalt de vreugde uit wat eigenlijk een leuke hobby zou moeten zijn.
In plaats van te genieten van de momenten en herinneringen die we vastleggen, zijn we vaak meer bezig met hoe anderen daarop reageren. Hoeveel likes krijgt mijn foto? Heb ik al nieuwe volgers erbij? Het kan zo obsessief worden dat het onze gemoedsrust aantast.
Zelfexpressie of zelfcensuur?
Instagram zou een platform moeten zijn voor zelfexpressie, maar soms lijkt het meer op zelfcensuur. We laten alleen de mooie kanten van ons leven zien en houden de rest verborgen. Maar waarom eigenlijk? Zijn we bang voor kritiek of afwijzing? Of willen we gewoon dat perfecte plaatje behouden?
Het ironische is dat juist die imperfecties ons menselijk maken en ons dichter bij elkaar kunnen brengen. Door ook de minder mooie dingen te delen, laten we zien dat we allemaal maar mensen zijn met onze eigen onzekerheden en problemen.
Het echte leven versus instagram
Laatste puntje: het echte leven. Want laten we eerlijk zijn, hoe belangrijk is Instagram nu echt? Natuurlijk is het leuk om mooie momenten te delen en verbonden te blijven met vrienden en familie, maar uiteindelijk gaat het om de echte ervaringen in het echte leven.
Dus misschien moeten we af en toe even pauzeren met scrollen en gewoon genieten van het moment. Want hoe mooi een foto ook kan zijn, het zal nooit zo mooi zijn als de herinnering zelf.